Ważne w jaki sposób postrzegasz to, co się wydarzyło.
Bardzo często ludzie głęboko identyfikują się ze swoją historią, wręcz utożsamiają się z nią, kiedy mówią – jestem ADHD, DDA, AA.
Traktują swoje przeżycia jako złośliwość losu, karę, pecha czy karmę. Wydaje im się, że są ofiarami niesprzyjających okoliczności, które można obwinić za własne cierpienie. Można też obciążyć odpowiedzialnością innych ludzi – rodziców, życiowych partnerów, przełożonych, znajomych, członków rodziny, sprawców wypadków, lekarzy.

Jaką Ty masz perspektywę patrzenia na istotne wydarzenia w swoim życiu? Kto jest za to odpowiedzialny?

Każde doświadczenie ma głębszy wymiar. Może ma zwrócić Twoją uwagę na coś ważnego, może jest sygnałem intuicji lub inicjuje ważny życiowy punkt zwrotny.
Kiedy przyjmiesz perspektywę obserwatora samego siebie i uważnie przyjrzysz się zdarzeniom i ich znaczeniu, zaczniesz odbierać ten głębszy i prawdziwy ich sens. To pierwszy i bardzo ważny krok do świadomego rozwoju i życia.

Być uczestnikiem i jednocześnie obserwatorem – sytuacji, własnych zachowań, reakcji, myśli i emocji. Otwierasz się wtedy na bogactwo inspiracji i informacji, jakie przesyła Ci Twój system wewnętrznej wyższej inteligencji. System, który prowadzi Cię do poczucia pełni życia, jakim jesteś.
Nie cierpiącą osobą, przeciw której sprzysiągł się los i ludzie. Tylko człowiekiem żyjącym w zgodzie ze sobą i własnymi wartościami, doświadczającym głębi relacji z ludźmi, bogactwa materii, harmonii wewnętrznej i miłości bez warunków czy zasługiwania.
Choć może to brzmi jak ideologia lub fantazja, życie bez stresu, napięcia, niepowodzeń lub braku czasu i pieniędzy jest bardzo realne.

Zacznij od przekierowania uwagi z okoliczności i innych ludzi na samego siebie.
Zadaj pytanie tam do wewnątrz – Co ta sytuacja lub osoba teraz mi pokazuje? Czego mam się z tego nauczyć, dowiedzieć o sobie samym?

Perspektywa obserwatora to milowy krok do zmiany jakości życia i doświadczeń, jakie ono przynosi.